Misal benim fobim, televizyon altına oturma fobisi.
Restoranta giriyorum, çevreme bakıyorum tüm masalar dolu, bi tek duvara asılı olan televizyonun altındaki masa boş. Anlıyorum ki bu fobiye bir tek ben sahip değilim.
Oturduğumla yemeği söylemem bir oluyor, ondan sonra tedirginlik içinde yemeği bekliyorum, bir an önce gelse de yiyip kalksam diye. Bu sırada kafamda senaryolar çiziyorum;
"Nerden baksan 72 ekran, yok yok 104 ekran bu, dev gibi, bi düşse kafamı kesin kırar, neyse ki tüplü televizyonlar kalmadı piyasada, yoksa hiç şansım yoktu, duvar aparatı sağlam mı acaba, dur vidalarına bir bakayım..."
diye diye ne yediğimden bişey anlıyorum ne oturduğumdan. Son lokmamı yutar yutmaz hızla kalkıp derin bir oh çekerek günüme devam ediyorum.
İşte fobi böyle birşey.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder